නොගිලිහෙන ප්‍රේමය

ගිලිහිලා නටුවෙන්

අයාලේ ගිය සිතට

නවාතැන් පොලක් විය

මඟ රැඳුණු කටු ලැහැබ

ස්නේහයේ කටු පදුර

වැළද ගත් හෙයින් මල

පෙම් සුවඳ මුසු කලා

මල එයට තුති ලෙසට

හමා ආ උඩු සුළඟ

කටු අගින් මුදද්දී

හඬා වැටුණා මලම

සීරිලා කටු වලට

ගෙන ගියත් මල ඈත

පිදූ පෙම් සුවඳ හා

මල් පියල්ලක් තවම

රැදී ඒ කටුව මත....

සඳ.....

සඳ..............

නුඹ ඈත බව සැබැයි

අත පොවනු බැරි තරමට

ඈතින් හිඳ.............

නෙත් පුරා විදිමි නුඹෙ රුව

අත් විදිමි නුඹෙ සිසිලස

අමාවකක් උදාවිත් හිටි හටියෙම

නුඹ ගොසින් නෙත් මානයෙනුත් ඈතට

තිබූ ඒ සිසිලසත් අරගෙන.............

අසීමිත සෙනෙහස...

නුඹ ඇවිත් මගෙ ලඟට
හිට ගද්දි සීරුවෙන්
හෙලන ඒ සුසුම් රැල්
සිප ගනියි මගෙ කොපුල්

තෙරක් අතොරක් නැතිව
මුමුණනා වදන් වැල්
ගොළු වුනාදෝ වැදී
නුඹේ උණුසුම් පවන්

සියොලඟම අවුළුවා
දවාලන්නද ඉතින්
නුඹේ ඔය දෙනෙත් යුග
නොසලන්නෙ ඇසි පියන්

හොවා ඔය උරහිසෙහි
හිස මගේ ඇලකරන්
හිදින විට වෙන යමක්
එපා මට මිහි පිටින්

අකීකරු වළාකුල..

නිරුදක කතරට
සෙනේ දිය පොදක් නොදී
බලා හිඳි
වළාකුල නුඹ...
පලක් නැහැ බිඳක්වත්
ඒ වැසි දියෙන්
වස්සානයේ මේ සිත්මලට...

දෑ සමන් මල....

දෑ සමන් මල මමයි
නෙක සුවඳ විහිදනා
සමනලා නොවී නුඹ
බඹරිඳෙකු සේ වුනා

රුව දිලෙන උඩවැඩිය
මලක් ළඟ නැවතිලා
සමන් මල් සුවඳ නුඹ
ඒ රුවට යට කලා

හුදෙකලා නොවිමි මම
සමනලෙකු පැමිනුණා
මලේ පෙම් සුවඳ විඳ
මා ළඟම නැවතුණා

රුව විනා සුවඳ නැති
මලෙන් අවමන් ලබා
යළි නොඑන් බඹරිඳුනි
නුඹ වැඩියි දුර ගියා.....