අම්බපාලි...

හදවත මාගේ නොකිළිටි මැදුරකි

පෙර කිසිවෙකු හෝ පය නොගැසූ

කුළුදුල් ඒ සිත ඔබට දෙන්නයැයි

කීවා දවසක මා හමු වූ

හද පිරි බැතියෙන් පෙමට පිදූවත්

හදවත මාගේ සන්තක වූ

හොරෙන් හොරෙන් ඇයි පෙම්බස් තෙපලනු

ලොව හමුවේ දෙදෙනෙකි ගොළු වූ

රහසින් ඇවිදින් සෙනෙහස අයදින 

විටකදි කිසි අඩුවක් නොකෙරූ

මමත් ඉතින් එක් අම්බපාලියකි

ගත නොව නුඹගේ සිත සැනසූ

පින්මඳ මවක්...

 

වේලක් කාලා එක වේලක් කුස ගින්නේ

සිටියේ නිවන්නයි පුත නුඹ සා ගින්නේ

පිය තුම නුඹේ සුර ලොව වෙත ගිය බැවිනේ

කබලෙන් ලිපට වැටුනා නුඹ හා ඉතිනේ

කවා පොවා කරදඬු උස් මහත් කොට

හැකි ලෙස ශිල්ප ලැබ දුන්නෙමි පුත නුඹට

නොලැබුනෙ පෙර කළෙහි පින් පෙත් කරන්නට

සිදු වූ නිසයි හැම දේ පිරි මහන්නට

දැන් නුඹ සිදාදියේ ඇත අතමිට යහමින්

පින්මඳ මවක් වෙමි නොලබන ගරු බුහුමන්

දොරකඩ ළඟින් පියමනිනා බුදු පුතණුන්

වෙත පුද කළෙමි අද වේලක් පින් සලකන්

මට යන්න අවසරයි

          කියනු මැන පැහැදිළිව

මා එපා නම් ඔබට

ඇයිද මේ නොකියාම

පලා බෙදනුයෙ මෙමට

ඔබේ හද අරණ මත

තැනූ පෙම් මන්දීරෙ

මා මෙන්ම ඔහු වෙතද

ඉඩ සැදුවෙ ඇයි සොදුරෙ

මන්දිරේ එලෙසමයි

තැනු ලෙසම පැවතෙනා

අප දෙදෙනා ඔබට පිදු

ආදරේ වැඩි වුනා

සමුදෙන්නෙ කාටදැයි

නුඹෙම සිත ගතු කියයි

වෙනස්කම් එපා තව

මට යන්න අවසරයි