සුපැහැදිලි නිල් අහස
වගෙයි නුඹෙ සිත විටෙක
නුඹම පමණක් නොවෙයි
මමත් විනිවිද දකින
විටෙක වැහි කුළු වළා
සිත් අහස කළු කළා
නුඹට වත් නුඹේ සිත
හඳුනන්න බැරි වෙලා
වළා බැමි තුලින් ආ
රිදී දිය දරකින්
නුඹකුසට නෙත් හෙලූ
මසිත් ගැබ තෙත් උනා
වරින් වර සිත වසන
දුක් සුසුම් වළා පට
වැස්සක්ව වස්සන්න
සිත් අහස එළි වන්න
ඒ වැස්ස පිළිගන්න
උරා ගෙන සඟවන්න
මගේ සිත් පොළෝ ගැබ
ඉඩ ඇතියි හොඳටෝම
No comments:
Post a Comment