පින්මඳ මවක්...

 

වේලක් කාලා එක වේලක් කුස ගින්නේ

සිටියේ නිවන්නයි පුත නුඹ සා ගින්නේ

පිය තුම නුඹේ සුර ලොව වෙත ගිය බැවිනේ

කබලෙන් ලිපට වැටුනා නුඹ හා ඉතිනේ

කවා පොවා කරදඬු උස් මහත් කොට

හැකි ලෙස ශිල්ප ලැබ දුන්නෙමි පුත නුඹට

නොලැබුනෙ පෙර කළෙහි පින් පෙත් කරන්නට

සිදු වූ නිසයි හැම දේ පිරි මහන්නට

දැන් නුඹ සිදාදියේ ඇත අතමිට යහමින්

පින්මඳ මවක් වෙමි නොලබන ගරු බුහුමන්

දොරකඩ ළඟින් පියමනිනා බුදු පුතණුන්

වෙත පුද කළෙමි අද වේලක් පින් සලකන්

මට යන්න අවසරයි

          කියනු මැන පැහැදිළිව

මා එපා නම් ඔබට

ඇයිද මේ නොකියාම

පලා බෙදනුයෙ මෙමට

ඔබේ හද අරණ මත

තැනූ පෙම් මන්දීරෙ

මා මෙන්ම ඔහු වෙතද

ඉඩ සැදුවෙ ඇයි සොදුරෙ

මන්දිරේ එලෙසමයි

තැනු ලෙසම පැවතෙනා

අප දෙදෙනා ඔබට පිදු

ආදරේ වැඩි වුනා

සමුදෙන්නෙ කාටදැයි

නුඹෙම සිත ගතු කියයි

වෙනස්කම් එපා තව

මට යන්න අවසරයි

සිත් අහස...

සුපැහැදිලි නිල් අහස

වගෙයි නුඹෙ සිත විටෙක

නුඹම පමණක් නොවෙයි

මමත් විනිවිද දකින

විටෙක වැහි කුළු වළා

සිත් අහස කළු කළා

නුඹට වත් නුඹේ සිත

හඳුනන්න බැරි වෙලා

වළා බැමි තුලින් ආ

රිදී දිය දරකින්

නුඹකුසට නෙත් හෙලූ

මසිත් ගැබ තෙත් උනා

වරින් වර සිත වසන

දුක් සුසුම් වළා පට

වැස්සක්ව වස්සන්න

සිත් අහස එළි වන්න

ඒ වැස්ස පිළිගන්න

උරා ගෙන සඟවන්න

මගේ සිත් පොළෝ ගැබ

ඉඩ ඇතියි හොඳටෝම