පිරි ඉතිරී ගියපු
වසන්තය පුරාවට
මලක් සේ ඵලක් සේ
නුඹ දුන්නු ආදරය...
වසන්තය මියෙද්දිම
හරිතවන් පත් සේම
මල් සේම ඵල සේම
හැර ගියා දෝ සිතුණි...
මේ සීත ඉර්තුවම
ගැහෙන සිතුවිලි එක්ක
පැතුම් සුන් හදවතම
මඟ බලා ඉදිද්දී...
හිම රේණු ලෙසින් විත්
නැවත හද වෙලා ගත්
නුඹේ ඒ ආදරය
මේ සිතට බර වැඩියි
මුත් ඉතින්....
රැක ගනිමි හදවතින්
නොයන්නට දිය වෙවී
බිඳක් හෝ....
